Familie, vrienden van Henk en bekenden,

Het leven van Henk is vorige week donderdag – hoewel we wisten dat hij aan een ernstige ziekte leed - toch nog plotseling tot een einde gekomen, maar wat Henk betekend heeft voor ieder van ons, is niet voorbij. Dat staat en blijft prominent in ons geheugen gegrift. Ik wil, namens de vriendengroep die we Geopadders noemden, stilstaan bij een deel van weg door het leven die wij, ook letterlijk, samen met Henk hebben gelopen.

Het begon, meer dan tien geleden, met een serie sportieve wandelingen van Henk met Lex. Na hun pensioen aan de Radbouduniversiteit, Henk als chemicus en Lex als geoloog-bodemscheikundige, kwam meer tijd vrij voor deze wandelingen en wist Lex de vorm en de geologie van het stuwheuvellandschap waar ze doorheen wandelden aan Henk uit te leggen. Henk vulde de verhalen van Lex aan met zijn chemische kennis tot Henk opperde dat dit allemaal maar eens opgeschreven moest worden om de geologische kennis van dit gebied meer bekendheid te geven. Lex zag dit niet zo zitten. Hij zag alle ellende van vergaderingen, toestemmingen van terreinbeheerders, aanvragen van subsidies, gediscussieer met uitgevers en nog meer gedoe al op zich afkomen. Henk deed over dit alles erg opgewekt en zei dat al dit georganiseer een deel van zijn werk was geweest en dat dit soort varkentjes wassen voor hem geen probleem was. Resultaat: Lex schreef op wat hij wist en Henk ging er stad en land mee af voor de subsidies die nu eenmaal nodig zijn om boekjes en routebeschrijvingen te maken en uit te geven. Het resulteerde in de uitgave van een geologie boekje en twee wandelroutes die Geopaden genoemd werden.

Dit fraaie resultaat smaakte voor Henk kennelijk naar meer. Hij ging op zoek naar versterking van het oorspronkelijke tweemanschap.

Die werd gevonden door eerst Jo, eveneens een oud-Radboud Universiteit medewerker en bioloog, te interesseren, speciaal vanwege zijn kennis van websitebouw. Daarna door mij, ook oud-Radboud Universiteit medewerker en evenals Henk chemicus, te vragen via alweer een oud-Radboud chemicus, Kees Keijzers. Henk benaderde mij om mijn veronderstelde kennis van gps-applicaties op een smartphone. Wat ons alle vier bond was de liefde en interesse voor het stuwwallandschap en voor wandelen.

Van toen af werd wat min of meer als hobby begon een werkelijk project. Met Henk als onvermoeibare stuwende kracht werd het geopaden project over het gehele stuwwalgebied tussen Kleve, Nijmegen en Mook uitgebreid. De vier toenmalige stuwwalgemeenten Groesbeek, Kleve, Kranenburg en Beek-Ubbergen werden benaderd. Er werd een Euregio-project opgetuigd en met de zo verworven middelen werd in zowel het Nederlands als in het Duits een wandelboek uitgegeven met een geologische inleiding en de beschrijving van een twaalftal wandelingen in de gehele stuwwalregio.

Het boekje werd een onverwacht succes. Het won de Wandeltrofee 2016 en het zette Henk aan tot nog weer nieuwe initiatieven. Er werd een prachtige videofilm gerealiseerd, de Geopadders-groep werd opnieuw uitgebreid met Frans en Wilbert en de Geopaden-website werd volledig ge-restyled.

Maar rond die tijd werd ook duidelijk dat weliswaar de geologie geschreven wordt in tijdvakken van honderdduizenden jaren, maar zo niet ons leven. Henk’s krachten namen af en hoe treffend is het, terugziend, je te realiseren dat Henk bij de excursies die we organiseerden niet meer de hele excursie kon mee wandelen maar wel, bij de tijdbalk op De Mookerheide, iedere keer weer uitlegde dat een mensenleven zich afspeelt in de laatste fracties van een millimeter van die tijdbalk.

Wat wij nu hier doen is proberen om alles waar Henk voor stond een plaats te geven in ons eigen leven. Hoe passend is in dat verband de plek waar we nu samen zijn. Middenin het stuwwallandschap op de overgang van stuwwal naar spoelzandvlakte. We moeten Henk achterlaten maar kunnen verder wandelen met de Henk die in ons leeft. Hij was en blijft een stuwende kracht. We zullen hem heel erg missen.

Sluiten

Beste Nienke, familie, vrienden en kennissen van Lex…

Ik sta hier om namens de Vereniging Geopaden Stuwwal een paar woorden bij het afscheid van Lex te spreken. Maar “geopaden” is een vrij recent gebeuren.

Voor mij persoonlijk begon het allemaal veel eerder, ruim een halve eeuw geleden. In 1972 gaf Lex zijn eerste cursus Bodemkunde aan de, toen nog Katholieke Universiteit Nijmegen. Ik was een van de deelnemers. Door de manier waarop Lex de stof bracht, 
was me meteen duidelijk dat Bodemkunde een van mijn bijvakken zou worden. Dat bijvak deed ik in 1974.

Goed, ik leerde een heleboel over Bodemkunde, maar veel belangrijker was dat andere wat Lex ons bijbracht:

• kritisch denken,
• niks voor zoete koek aannemen,
• verifiëren, en nog eens verifiëren,
• en blijven zoeken naar een logische verklaring…

Zoals die middag dat de ijklijn van de stikstofmeting abnormaal diep donkerblauw kleurde, zelfs nadat Lex hem zelf had aangemaakt. Uiteindelijk vond Lex de boosdoener. Het was de ammoniumchloride in de salmiakpastilles die ik die dag had meegenomen en waarvan iedereen in het lab had gesnoept.

En dat “niks voor zoete koek aannemen” kon ook wel eens verkeerd uitpakken. Bijvoorbeeld die keer tijdens een excursie in de omgeving van Nijmegen. Wij - vier biologen - ontraadden Lex van de onbewerkte vlierbessen te eten. Lex begon toch te smullen. De gevolgen lieten zich raden.

In 1980 nam ik afscheid van de universiteit en zocht mijn heil in het bedrijfsleven. Ik heb er heel veel profijt gehad van wat ik dat halve jaar bij Lex had opgestoken.

Jaren later, najaar 2008, liepen we elkaar tijdens een Schubert-concert in de Refter in Ubbergen weer tegen het lijf. Dat leidde tot een heleboel aangename uren waarin Lex, Nienke en ik samen muziek maakten. Toen kwamen ook de geopaden in beeld.

De daaropvolgende zomer maakten Lex, Henk Blaauw, mijn studiegenoot Piet van der Aart en ik een excursie naar de Heijmansgroeve. Lex en Henk vertelden over hun talrijke wandelingen door het stuwwalgebied van Nijmegen en omgeving en hun idee de bijzondere geologie van dit gebied meer onder de aandacht van een groter publiek te brengen. Lex en Henk vroegen mij om mee te doen.

De rest is geschiedenis:

• er kwam een geologieboekje en een boekje met twee routesbeschrijvingen (2011);
• er kwam een website (2011);
• iets later voegde Jan Noordik zich bij ons groepje en kwamen er routebeschrijvingen voor smartphones;
• er kwam een dikker boekje (2014), “Geopaden op de stuwwal”, waarvan uiteindelijk drie herdrukken verschenen. In 2016 werd het tijdens de Fiets- en Wandelbeurs zelfs uitgeroepen tot 'Wandelroute van het Jaar’;
• en toen in 2018 de bastei, het centrum voor natuur en cultuurhistorie, opende, kwam er opnieuw een boekje, deze keer met een nieuwe wandelroute en een fietsroute.

De maandelijkse controlewandelingen van de uitgezette routes kregen allengs het karakter van een excursie. Op de duur werd de belangstelling zo groot, dat we er minder publiciteit aan hebben gegeven zodat de omvang binnen de perken bleef.

Kortom: de geopaden zijn een klinkend succes geworden.

Lex, we gaan je missen, je was een fijn mens, en het was een voorrecht je te mogen kennen.

Vaarwel!

Sluiten